Muziekblog Zeeland
De liefde voor muziek
in de bibliotheek

Was vroeger alles beter?


 

“Vroeger was alles beter”, hoor je jezelf steeds vaker zeggen naarmate je ouder wordt. We weten natuurlijk allemaal dat dat niet waar is, want alleen ‘mijn vroeger’ is beter. Ik ben geboren in 1975 dus ik heb de opkomst van grunge live meegemaakt. Oude mensen praten over The Beatles en The Stones, maar mensen van mijn generatie weten wel beter. Alice In Chains, Pearl Jam, Soundgarden en Nirvana; dát zijn de bands die er toe doen. Nog steeds.

Nirvana; dát zijn de bands die er toe doen. Nog steeds.
Data van Spotify bevestigen dat muziek uit je tienerjaren (zo rond je 14de) favoriet blijft. Ik piek net wat later; rond mijn 16de/17de jaar. Ik mocht in 1991, ik was net 16, voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later zag ik daar Soundgarden en het, inmiddels legendarische, optreden van Pearl Jam. Er zijn waarschijnlijk een hoop mensen die balen dat ze dit niet live mee hebben gemaakt. Ondanks dat de sprong van Eddie Vedder vanaf de camera-kraan spectaculair was en ik ondanks het onweer (schuilend onder een verknipte vuilniszak) de versie van ‘Jesus Christ Pose’ van Soundgarden de meest legendarische versie óóit vind, staan deze optredens niet in mijn lijst met ‘ultieme concert ervaringen’. En dat komt door ‘Neerlands Trots’; de Nationale Spoorwegen.

Omdat ze mij te jong vonden, mocht ik van mijn ouders niet kamperen op de Pinkpop camping. Ik vertrok voor dag en dauw vanaf station Eindhoven, om voor de eerste band op de festivalwei te staan. Na één band en een paar biertjes was je de treinreis vergeten. Sterker nog, je maakte je geen enkele zorgen over de terugreis. Die zorgen kwamen pas rond een uur of 7 ’s avonds. Er reden de hele nacht extra treinen, maar wilde je in de drukte na de afsluiter met de massa richting station Landgraaf of was het slimmer om tijdens de afsluiter alvast te vertrekken? Achteraf maakte het nooit zoveel uit. Op station Landgraaf was het afgeladen, maar wanneer je arriveerde op station Heerlen waar de ‘extra treinen’ vertrokken, bleek de chaos compleet.

Omdat de Pinkpop organisatie en de NS graag wilden dat iedereen veilig thuis kwam na het festival, waren alle treinen stoptreinen. Een briljant idee, ware het niet dat je er (voor mijn gevoel dan) 6 uur over deed om in Eindhoven te komen. Het dieptepunt was, jaar in jaar uit, het derde station na Heerlen; station Schinnen. Je stond dan al veel te lang en te krap in een overvolle trein en je wist; tot Eindhoven moet ik staan. Je had nét station Nuth verlaten of de machinist trapte alweer op de rem. Door de wagon galmde een stem “Schinnen, station Schinnen”. De trein kwam tot stilstand, de deuren gingen open en er stapte niemand uit. Nooit. Geen enkel jaar. En dat was het moment dat je herinnering aan een mooie festivaldag een krasje kreeg. Door de jaren heen werd dit ‘Het Trauma van Schinnen’.

Het moge duidelijk zijn; vroeger was niet alles beter. Alles was hetzelfde. Er was toen fantastische muziek en die is er nog steeds en de NS stopt waarschijnlijk nog elk jaar, na Pinkpop, op station Schinnen.

Door Harm Bosch

Foto Schinnen: Wikimedia Commons


Eén reactie op “Was vroeger alles beter?”

  1. Wat een leuk stuk!
    Het breng mij meteen terug naar ‘vroeger’, mijn eerste maar zeker niet laatste bezoek aan Pinkpop was is 1976. Met de trein op tienertoer naar Geleen, waar Pinkpop plaatsvond op een sportpark met een sintelbaan.
    Oranje hennahaar, een ‘Indiajurk’ en op het eind van de dag, roetzwart door de sintels. Een geweldige ervaring, met optredens van o.a. Uriah Heep, Little Feat en The Outlaws.

Laat een antwoord achter aan Els Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

RSS