Ik heb vroeger geen makkelijke jeugd gehad. Ik ben daar vrij open en eerlijk over. Ik wil mijn trauma’s niet verzwijgen. Ik lees tegenwoordig overal over vaders die met hun zonen naar concerten van The Stones of Bruce Springsteen gaan, omdat de muziek ‘generaties overstijgt’. Zo’n jeugd hadden mijn zus en ik niet. Mijn vader hield niet van muziek. Bij ons in huis was mijn moeder de muziekliefhebber. Dat hoeft geen probleem te zijn, ware het niet dat ze van Schlagermuziek hield.

Ik was in mijn tienerjaren liefhebber van harde muziek, mijn muziekinstallatie stond standaard op standje ‘tinnitus’. Dát had ik dan weer niet van een vreemde; wanneer ik thuiskwam uit school, schalde er op vol volume één of andere Duitse schlager door de woonkamer. Meewarig schudde ik elke keer mijn hoofd. Net zoals mijn moeder dat deed als ze mijn slaapkamer binnenkwam en ‘Dirt’ van Alice in Chains uit mijn speakers knalde. Ook de vrijdagavonden voor de tv waren niet veilig. Wilde je net in de woonkamer gaan kijken of er iets op tv was, hoorde je in de verte alweer een vrolijke accordeon. Ja hoor, de Duitse ARD stond aan. Muzikantenstadl. Een dikke 2 uur schlager-plezier, maar niet voor mij en mijn zus.

Uiteindelijk ging ik op kamers en groeide onze muzieksmaak naar elkaar toe. Ik kwam thuis met Johnny Cash en samen luisterden we naar George Baker. De hoogtepunten qua concertbezoek met mijn moeder waren Normaal en BZN in het theater. Eind goed al goed? Nee, nog niet, want de schlager bleek toch een brug te ver voor mij.

Mijn moeder werd ziek en stierf te jong. Herinneringen vervagen, de pijn slijt. Maar ik kan een glimlach niet onderdrukken wanneer ik ergens een nummer van Heino voorbij hoor komen. En dan is het opeens 2018. Ik check nog wekelijks de concertagenda’s van de grote zalen in Nederland en ik zie dat op 8 maart 2019 Heino naar de Effenaar komt voor een afscheidstour. Eén telefoontje is genoeg; ik koop 2 kaarten en mijn zus en ik gaan op bedevaart naar de Effenaar.

We maken er, net als vroeger, een dagje Eindhoven van met diner bij de McDonald’s en Nol die ons, op zijn vaste stek voor de oude V&D, tot Jezus wil bekeren; het wordt een eerbetoon aan ‘ons mam’. De zaal is al weken stijf uitverkocht en mijn zus en ik vinden een plekje vooraan bij het podium. We willen van dichtbij zien wat de magie is. En die magie blijkt er te zijn. Heino is 80 maar blaast ons, en de rest van de zaal, volledig weg. Hij is goed bij stem en heeft er zin in. Tot mijn verbazing ken ik van de meeste hits gewoon de tekst. Tot voorbij de toegift heeft Heino er plezier in; de band is al in aan het pakken als hij nog een keer op het podium terugkomt voor een extra toegift. Na afloop verlaten we met een grote glimlach de zaal.
De cirkel is rond. Het had wat voeten in aarde, maar met een hele grote omweg bleek mijn moeder mij muzikaal opgevoed te hebben.

Door Harm Bosch

Afbeelding: Muziekweb.