Muziekblog Zeeland

Muziekblog Zeeland
De liefde voor muziek
in de bibliotheek

Illustratie van een vliegende vogel.
  • Over
  • Muziek in het park, herrie in het hospitaal

    Het is altijd mooi om te zien hoe lokale en regionale festivals en benefietconcerten geleidelijk uitgroeien van een bescheiden evenement met een klein publiek tot een jaarlijks, groot en drukbezocht festival. Zo zijn veel festivals op Walcheren ooit begonnen. In 1994 had nog niemand gehoord van Surrender Hrieps, nu is het een begrip. In de geschiedenis van festival Rhythm ‘n’ Booze (1980-1988), op Vlissingendronk.nl, zie je die jaarlijkse groei ook. En zo had Middelburg er ook een paar, van Hofpop in de jaren 80 tot City of Dance nu. Ik vind het héérlijk om de foto’s van toen weer eens te bekijken en om de bijbehorende verhalen nogmaals te lezen, zeker als het gaat om festivaloptredens waar ik zelf ook bij aanwezig was.

    Het is desondanks een Middelburgs festival van kort voor, en van kort na mijn geboorte dat het meest tot mijn verbeelding spreekt: ‘Music in the park’, in 1970 door jongerencentrum De Beuk gehouden op het Molenwater, in 1971 in Park Toorenvliedt. Vooral van die tweede editie zijn veel beelden bewaard gebleven. Het zijn foto’s in de sfeer van het legendarische Woodstock en Holland Pop Festival in Kralingen. Muziek, vrijheid, liefde en drugs. Dat werk. Dat er ook opnames werden gemaakt voor het VPRO-programma Campus maakt het totaalplaatje extra indrukwekkend. Daar gebeurde wat! Van de optredens een jaar eerder is er nauwelijks beeldmateriaal, maar de knipsels uit de PZC van dat jaar spreken boekdelen. Jongerencentrum De Beuk organiseerde het festival toen voor de eerste keer en had de band ‘Man’ als hoofdact geprogrammeerd.

    Maar zoals de krant een dag later nuchter vaststelde ontbrak de ‘volumefunctionaris’ van de gemeente die dag. De geluidsman zag daarop zijn kans schoon, met als gevolg dat het nabijgelegen Gasthuis vanwege de herrie had overwogen afdelingen te ontruimen. Projectleider Burny Bos van de Beuk verzachtte de pijn achteraf ietwat door de afdelingen bossen bloemen te sturen, maar andere klachten wees hij van de hand. De enige rommel die volgens hem was achtergebleven op het Molenwater bestond uit briefjes die waren uitgedeeld door Jehovah’s Getuigen. Briefjes met de tekst “Bent u wel gelukkig?” Maar dat was iedereen al, volgens Bos. Daarom waren die briefjes achtergebleven.

    Door Edwin Mijnsbergen

    Foto: Opnames van VPRO-Campus in Toorenvliedt, juli 1971. Beeldbank Zeeland ZB, recordnummer 166100.

    september 27, 2022
  • Bedevaart

    Ik heb vroeger geen makkelijke jeugd gehad. Ik ben daar vrij open en eerlijk over. Ik wil mijn trauma’s niet verzwijgen. Ik lees tegenwoordig overal over vaders die met hun zonen naar concerten van The Stones of Bruce Springsteen gaan, omdat de muziek ‘generaties overstijgt’. Zo’n jeugd hadden mijn zus en ik niet. Mijn vader hield niet van muziek. Bij ons in huis was mijn moeder de muziekliefhebber. Dat hoeft geen probleem te zijn, ware het niet dat ze van Schlagermuziek hield.

    Ik was in mijn tienerjaren liefhebber van harde muziek, mijn muziekinstallatie stond standaard op standje ‘tinnitus’. Dát had ik dan weer niet van een vreemde; wanneer ik thuiskwam uit school, schalde er op vol volume één of andere Duitse schlager door de woonkamer. Meewarig schudde ik elke keer mijn hoofd. Net zoals mijn moeder dat deed als ze mijn slaapkamer binnenkwam en ‘Dirt’ van Alice in Chains uit mijn speakers knalde. Ook de vrijdagavonden voor de tv waren niet veilig. Wilde je net in de woonkamer gaan kijken of er iets op tv was, hoorde je in de verte alweer een vrolijke accordeon. Ja hoor, de Duitse ARD stond aan. Muzikantenstadl. Een dikke 2 uur schlager-plezier, maar niet voor mij en mijn zus.

    Uiteindelijk ging ik op kamers en groeide onze muzieksmaak naar elkaar toe. Ik kwam thuis met Johnny Cash en samen luisterden we naar George Baker. De hoogtepunten qua concertbezoek met mijn moeder waren Normaal en BZN in het theater. Eind goed al goed? Nee, nog niet, want de schlager bleek toch een brug te ver voor mij.

    Mijn moeder werd ziek en stierf te jong. Herinneringen vervagen, de pijn slijt. Maar ik kan een glimlach niet onderdrukken wanneer ik ergens een nummer van Heino voorbij hoor komen. En dan is het opeens 2018. Ik check nog wekelijks de concertagenda’s van de grote zalen in Nederland en ik zie dat op 8 maart 2019 Heino naar de Effenaar komt voor een afscheidstour. Eén telefoontje is genoeg; ik koop 2 kaarten en mijn zus en ik gaan op bedevaart naar de Effenaar.

    We maken er, net als vroeger, een dagje Eindhoven van met diner bij de McDonald’s en Nol die ons, op zijn vaste stek voor de oude V&D, tot Jezus wil bekeren; het wordt een eerbetoon aan ‘ons mam’. De zaal is al weken stijf uitverkocht en mijn zus en ik vinden een plekje vooraan bij het podium. We willen van dichtbij zien wat de magie is. En die magie blijkt er te zijn. Heino is 80 maar blaast ons, en de rest van de zaal, volledig weg. Hij is goed bij stem en heeft er zin in. Tot mijn verbazing ken ik van de meeste hits gewoon de tekst. Tot voorbij de toegift heeft Heino er plezier in; de band is al in aan het pakken als hij nog een keer op het podium terugkomt voor een extra toegift. Na afloop verlaten we met een grote glimlach de zaal.
    De cirkel is rond. Het had wat voeten in aarde, maar met een hele grote omweg bleek mijn moeder mij muzikaal opgevoed te hebben.

    Door Harm Bosch

    Afbeelding: Muziekweb.

    september 27, 2022
←Vorige pagina
1 … 8 9 10 11 12 … 16
Volgende pagina→
  • Snob30 mei 2023
  • Uit de geschiedenis van Muziekfestival HRIEPS1 mei 2023
  • De speeldoos van de Roode Leeuw23 april 2023