Aan hand van Instagram word ik vanwege mijn eerdere zoekopdrachten best vaak een vrij specifiek genre binnen de kaders van de hardere gitaren opgeduwd. Hardcore punk. En in dit geval in de richting van bands die voortkwamen uit de schimmige en nogal gewelddadige krochten van het New York van de begin jaren 80. New York Hardcore of NYHC.

Zodoende forceerde Instagram onlangs tot mijn verbazing een zekere Evan Seinfeld mijn tijdlijn in. Deze man was op een bepaald moment in de jaren 90 een relatief bekend gezicht door zijn werk in de band Biohazard. (Dat hij later ook nog een verdienstelijk en populair pornoster werd weet ik slechts van vrienden). De reden dat ik uit het niets herinnerd werd aan het bestaan van deze man was het heugelijke feit dat hij en zijn band na een lange tijd aankondigde in de originele line-up op tour te gaan.

Next Big Thing
Voor wat context even een (piep)klein stukje ontstaansgeschiedenis: We moeten niet vergeten dat de vroege jarennegentig een gretig tijdperk was voor hardere gitaren. De hairmetal van bands als Motley Crue had zijn beste tijd wel gehad en ‘de muziekindustrie’ moest als de sodemieter op zoek naar de next big thing om een slaatje te slaan uit het vrij plotselinge succes van (bijvoorbeeld) bands als Nirvana. Zoals wel vaker werd er eerst gekeken naar New York als beloofde land. In en rondom de legendarische undergoundclub CBGB’s kwam Biohazard in de slipstream van pioniers als Agnostic Front of de Cro-Mags met hun crossover van NYHC en metal bovendrijven door ook nog een hiphop-achtige groove toe te kennen aan hun sound. En behalve dat dit onmiskenbaar lekker in het gehoor ligt werd er blijkbaar ook heil gezien in de protserige ‘streetwise’ attitude met veel tattoo’s en grote spierballen. Er volgde al vrij vlot een groot contract bij een vrij grote platenmaatschappij en zo kwam het dat Biohazard ineens op MTV te zien was en op een drafje een behoorlijk gevestigde naam werd.

Goud in handen
Tijdens mijn eigen middelbare schooljaren in Middelburg, op meerdere manieren toch best ver weg van een club in de underground van New York, was het logo van de band niet weg te denken van menig schooltas en t-shirt. Mijn handen steek ik bij dezen klakkeloos in het vuur voor het feit dat er in die jaren van ál die mensen helemaal níemand ooit de absurde gedachte heeft gehad dat uitgerekend deze groep mannen gestrikt zouden worden om tijdens een Europese tournee een tussenstop te maken voor een show in onze stad. Edoch.

Iedereen die zich zijdelings wel eens met livemuziek heeft bemoeid weet dat touren een dure grap is. Tenzij je band U2 of Pearl Jam o.i.d. heet wordt een dag niet gespeeld eigenlijk gezien als een verloren dag die geld kost. Tussen een Biohazardshow in België en die in Amsterdam zat blijkbaar een gat in het tourschema en de tourmanager zocht op de valreep nog een plek om te spelen en de kosten wat te dekken. Een lokale programmeur kreeg zodoende uit het niks goud in handen toen hem gevraagd werd of hij ergens een plekje wist om Biohazard weg te zetten. Zoiets heeft uiteraard veel voeten in de aarde maar de romantische versie van het verhaal is dat er gauw wat geld bij elkaar gesprokkeld en wat gebeld werd, en voor iedereen het wist kon het zomaar uit het niks de ether in: Biohazard uit Brooklyn, komt naar Bar American in Middelburg.

Foto’s Biohazard door Nous Davidse op Flickr

Pile-ons
Met een grote tourbus de binnenstad van Middelburg bereiken bleek tricky maar zoals dat dan gaat in een kroeg is er altijd wel iemand die iemand kent die een busje heeft. Zo gezegd zo gedaan en dus zocht die tourbus een mooi plekje in de buurt van het station waarna de hele zwik over werd geheveld en naar de goede plek werd gedirigeerd: Het podium in Bar American. U weet wel, die dikke plank op die bij elkaar geschoven pooltafels en barkrukken, gestut met kratjes bier en met een klein doorgangetje op rechts richting de wc. Ook voor Biohazard veranderde er helemaal niets in die hut.

Augustus 2014, plein 1940 Middelburg. Het was vol. De vloer was glad. Het was ongenadig warm en er werd naar gelang bier gedronken. Drie voorprogramma’s (waaronder het schofterig ondergewaardeerde, intussen ter ziele gegane Zeeuwse Run like hell) en daarna, verwarrend genoeg, de beurt aan Biohazard.

Er werd afgetrapt met Shades of Grey en afgesloten met Hold My own. Beiden van het ondertussen klassieke album Urban Discipline. In de tussentijd niets dan de chaos zoals je die alleen op (geslaagde) hardcoreshows aantreft. Een grote, zwetende maar vrolijke pit mensen met (vergeef me de vaktermen, u kunt ze googlen) fingerpoints en pile-ons en stagedives en vooral een heel erg grote gelukzalige lach op al die op een grote hoop gemoshte koppen. De foto’s van Nous Davidse (de man die écht altijd overal is), hierboven, spreken boekdelen. Ook de band had er schijnbaar schik in en beukte in een uur tijd de ene klassieker na de andere uit hun geleende speakers.

Aan het einde van de show volgde nog een ongelofelijke pluim richting de organisatie van deze memorabele avond. Zanger Billy Graziadei riep tussen neus en lippen door dat Bar American hem deed denken aan die ene club waar zo veel grote namen ooit begonnen. CBGB’s. In New York City. Met zijn legendarische gore wc. (Wedden dat al die verwende Amerikanen nog nooit op een gemiddelde vrijdagavond in 1998 naar de wc zijn geweest in Bar American? Maar dit terzijde).

Tijden veranderen. Zowel CBGB’s als Bar American zijn anno 2023 dependances van een kledingwinkel. New York zal nooit meer een plek als CBGB’s kennen zoals er in Middelburg nooit meer een Bar American zal zijn. Gelukkig dat Biohazard toch nog gewoon op tournee gaat. Want ja: Never! Back! Down!

DOOR LENNERT OOSTERLING