Amsterdam
Vorig jaar overleed mijn vader, Rudolf van der Feen (1939). Hij was van grote invloed op de muzikale ontwikkeling van mijzelf, mijn broers/zussen en kleinkinderen. Beginnend bij kerkorgel recitals in de Amsterdams Gereformeerde kerken van de jaren vijftig tot aan Arthur Rubinstein en John Coltrane in het Concertgebouw, had hij zichzelf kennis laten maken met het beste van klassiek en jazz. Maar van de wereld van de pop, als ik het totaal van alle muziek voor het gemak mag terugbrengen tot klassiek, jazz en pop, bleef hij verre. Dat hield hij zijn hele leven vol. Met één opvallende uitzondering in de jaren 70.

God
Maar we moeten nog kort in de jaren 60 blijven want er ontbreekt nog een belangrijke schakel naar de muziek waar het om gaat. In die tijd kwam mijn vader namelijk tot een zeer overtuigd geloof in Jezus als Zoon van God en Redder. Bij een Christelijke gemeenschap in Amsterdam ontmoette hij de Vlissingse studente Marrie de Muynck. Zij trouwden aan de grachten en samen deden zij aan evangelisatie tussen de hippies.

Gospel
Mijn ouders verhuisden in 1970 naar de Turfkaai in Middelburg, eerst in de schaduw van de oude ijzerfabriek, later in het licht van de Zeeuwse Bibliotheek. Terwijl in de volgende jaren acht kinderen ten tonele kwamen, bleven zij zeer actief in de Christelijke wereld. Samen met het Rotterdamse  “Continental Sound” organiseerden ze concerten in Zeeland van de Amerikaanse Gospel (of in een toenmalige term ‘Relipop’) band “New Hope”. Dit resulteerde in mijn vroegste en vrolijkste herinneringen. In de jaren 1975 en 1976, ik was toen vijf jaar, werd mijn wereld overspoeld door bijzonder aardige mensen die een prettig klinkende andere taal spraken én de ervaring van concertzalen, geluidsapparatuur, instrumenten, honderden mensen en veel muziek. Er was zelfs een busreis naar het toen nog vrij nieuwe Ahoy Sportpaleis voor het grote eindconcert. Ik kan me de voor mij gigantische hal, de opvallende wielerbaan en de vele mensen nog goed herinneren.

Drums
Wat op mij de meeste invloed had, was een moment waarbij de drummer van New Hope mij achter zijn drumstel liet zitten en spelen. Toen was ik verkocht. In mijn herinnering was dit in Middelburg in de, toen nog, ‘Concert- en Gehoorzaal’ maar ik hoorde later dat daar geen concert zou zijn geweest. Toen ik echter voor dit artikeltje achter foto’s aan ging, bleek het wel degelijk daar te zijn geweest. Van het befaamde drumstel is helaas alleen één bekken te zien maar voor mij beter dan niets.

Platen
Mijn ouders hadden vier platen van “New Hope” in de kast staan. In de volgende jaren draaiden ik en mijn broer Mark die grijs. Afgewisseld met jazz en klassieke platen van onze vader. En dan maar naspelen. Toen ik recent de “New Hope” platen na lange tijd weer draaide, merkte ik die nog steeds erg te waarderen. Gedegen songs die goed uitgevoerd worden. De band die de studio in ging (o.a. in California) bestond hoofdzakelijk uit de muzikanten die ook de tours deden. Leuke uitzondering, de sessiedrummer op “Let Your Light Shine” bleek David Kemper te zijn, de latere drummer van o.a. Bob Dylan.

Nostalgie?
Ik weet niet in hoeverre de nostalgie mijn beoordelingsvermogen beïnvloed dus ik ben benieuwd te horen hoe deze muziek door andere muziekliefhebbers ervaren wordt. Voor mij persoonlijk zijn de lyrics significant maar ik heb de overtuiging dat de muziek ook intrinsiek waardevol is.

Door Matthijs van der Feen