Muziekblog Zeeland

Muziekblog Zeeland
De liefde voor muziek
in de bibliotheek

Illustratie van een vliegende vogel.
  • Over
  • Dead Moon in ’t Beest in Goes: een lievelingsconcert

    Als mensen mij vragen wat het beste concert is dat ik ooit bezocht twijfel ik nooit. Dat is een optreden van Dead Moon, in ‘t Beest in Goes, ergens midden jaren negentig. Ik bezocht dat concert zonder ooit een plaat van die band beluisterd te hebben. Een aankondiging in de provinciale krant lokte me erheen: volgens de journalist was de band rauw en energiek en had het echtpaar Fred en Toody samen met drummer Andrew een heuse cultstatus opgebouwd. Dat klonk veelbelovend!

    Het kleine zaaltje was uitverkocht en daardoor lekker klam en rokerig. Zoals het wat mij betreft hoort in het kleinere clubcircuit. Ik was om vanaf het openingsnummer. Dit was geen punk, noch rock ‘n roll of metal. Dit was Dead Moon. Het trio had zich opgesteld op 2 vierkante meter en het enige rekwisiet bleek een lege fles Jack Daniels te zijn, met daarin een brandende kaars. De band beloofde te spelen zolang de kaars brandde en die belofte kwamen ze nog na ook.

    Ze ragden en krauwden, ze jankten en smeekten. Ze speelden alsof hun leven ervan af hing. Zelfs de door hun gespeelde covers klonken in al hun kromheid briljant, ook de versie van the Stones’ Play with Fire.

    Nog prettig onder de indruk besloot ik een paar weken later een cd van de band te kopen: Live Evil. Het ruige geluid ervan evenaart de sound in de zaal en slaagt er altijd in mij weer voor heel even terug te voeren naar die avond, toen in Goes.

    Vanmiddag liet ik mezelf ook weer even terugvoeren en nam eens een kijkje op YouTube. Daar leerde ik dat er ook een documentaire over de band bestaat, die nog niet zo makkelijk van het web te plukken is (Dead Moon stond er nooit om bekend veel op te hebben met moderne media; aanvankelijk werd hun muziek alleen op vinyl uitgebracht en dan ook nog in Mono). Die DVD moest ik dus maar kopen, alhoewel, misschien ook wel niet.

    En wat krijg je als je jezelf wentelt in nostalgie? Juist: zin om weer eens een concertje te bezoeken. Van de Dode Maan natuurlijk. Even Googlen. Is dat even schrikken. Dead Moon is wijlen, Dead Moon is dood. Leve Pierced Arrows!

    Zelfs nostalgie is niet meer wat het geweest is.

    When all the things worth dying for
    Have crossed onto a different shore
    When time has spent its last remains
    Never to return again
    When wired hard in thoughts so cold
    We lose ourselves of long ago
    When innocence is laid to rest
    While desperation takes the best
    Down narrow tracks we come of age
    Should we forget from where we came
    –Fred Cole–

    Leden van ZB kunnen gratis cd’s van Dead Moon aanvragen bij Muziekweb: https://www.muziekweb.nl/Muziekweb/Cat/SingleSearch/Search?q=dead+moon&catalogue=

    Door Edwin Mijnsbergen

    december 28, 2022
  • New Hope, de 70s Gospelband van mijn jeugd

    Amsterdam
    Vorig jaar overleed mijn vader, Rudolf van der Feen (1939). Hij was van grote invloed op de muzikale ontwikkeling van mijzelf, mijn broers/zussen en kleinkinderen. Beginnend bij kerkorgel recitals in de Amsterdams Gereformeerde kerken van de jaren vijftig tot aan Arthur Rubinstein en John Coltrane in het Concertgebouw, had hij zichzelf kennis laten maken met het beste van klassiek en jazz. Maar van de wereld van de pop, als ik het totaal van alle muziek voor het gemak mag terugbrengen tot klassiek, jazz en pop, bleef hij verre. Dat hield hij zijn hele leven vol. Met één opvallende uitzondering in de jaren 70.

    God
    Maar we moeten nog kort in de jaren 60 blijven want er ontbreekt nog een belangrijke schakel naar de muziek waar het om gaat. In die tijd kwam mijn vader namelijk tot een zeer overtuigd geloof in Jezus als Zoon van God en Redder. Bij een Christelijke gemeenschap in Amsterdam ontmoette hij de Vlissingse studente Marrie de Muynck. Zij trouwden aan de grachten en samen deden zij aan evangelisatie tussen de hippies.

    Gospel
    Mijn ouders verhuisden in 1970 naar de Turfkaai in Middelburg, eerst in de schaduw van de oude ijzerfabriek, later in het licht van de Zeeuwse Bibliotheek. Terwijl in de volgende jaren acht kinderen ten tonele kwamen, bleven zij zeer actief in de Christelijke wereld. Samen met het Rotterdamse  “Continental Sound” organiseerden ze concerten in Zeeland van de Amerikaanse Gospel (of in een toenmalige term ‘Relipop’) band “New Hope”. Dit resulteerde in mijn vroegste en vrolijkste herinneringen. In de jaren 1975 en 1976, ik was toen vijf jaar, werd mijn wereld overspoeld door bijzonder aardige mensen die een prettig klinkende andere taal spraken én de ervaring van concertzalen, geluidsapparatuur, instrumenten, honderden mensen en veel muziek. Er was zelfs een busreis naar het toen nog vrij nieuwe Ahoy Sportpaleis voor het grote eindconcert. Ik kan me de voor mij gigantische hal, de opvallende wielerbaan en de vele mensen nog goed herinneren.

    Drums
    Wat op mij de meeste invloed had, was een moment waarbij de drummer van New Hope mij achter zijn drumstel liet zitten en spelen. Toen was ik verkocht. In mijn herinnering was dit in Middelburg in de, toen nog, ‘Concert- en Gehoorzaal’ maar ik hoorde later dat daar geen concert zou zijn geweest. Toen ik echter voor dit artikeltje achter foto’s aan ging, bleek het wel degelijk daar te zijn geweest. Van het befaamde drumstel is helaas alleen één bekken te zien maar voor mij beter dan niets.

    Platen
    Mijn ouders hadden vier platen van “New Hope” in de kast staan. In de volgende jaren draaiden ik en mijn broer Mark die grijs. Afgewisseld met jazz en klassieke platen van onze vader. En dan maar naspelen. Toen ik recent de “New Hope” platen na lange tijd weer draaide, merkte ik die nog steeds erg te waarderen. Gedegen songs die goed uitgevoerd worden. De band die de studio in ging (o.a. in California) bestond hoofdzakelijk uit de muzikanten die ook de tours deden. Leuke uitzondering, de sessiedrummer op “Let Your Light Shine” bleek David Kemper te zijn, de latere drummer van o.a. Bob Dylan.

    Nostalgie?
    Ik weet niet in hoeverre de nostalgie mijn beoordelingsvermogen beïnvloed dus ik ben benieuwd te horen hoe deze muziek door andere muziekliefhebbers ervaren wordt. Voor mij persoonlijk zijn de lyrics significant maar ik heb de overtuiging dat de muziek ook intrinsiek waardevol is.

    Door Matthijs van der Feen

    december 16, 2022
←Vorige pagina
1 2 3 4 … 12
Volgende pagina→
  • Van zeer groot lawijt, oftewel progrock uit Kymrië27 januari 2023
  • Stiesel in m’n embde12 januari 2023
  • Dead Moon in ’t Beest in Goes: een lievelingsconcert28 december 2022