The Gathering’s ‘How to measure a planet?’ (1998) opnieuw bekeken, door Perry Moree.
Toegegeven, het blijft natuurlijk lastig, een beste album uitkiezen. Per artiest is het soms nog wel te doen, hoewel ik ook niet zou kunnen kiezen tussen The Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, Animals en The Wall van Pink Floyd. Om er van af te zijn riep ik vroeger altijd dat The Wall Floyds beste album was, en de andere drie even goed. Aan de andere kant, Brain Salad Surgery uit 1973 is toch wel het beste album van in het toch al ongekende oeuvre van Emerson, Lake & Palmer. Als ik een enkele track van BSS had mogen vervangen (Benny the Bouncer) was het zelfs een van de drie beste albums aller tijden geweest. Maar toch, het blijft lastig kiezen, zo’n beste album.
Zou dat voor het beste (Engelstalige) album aller tijden van Nederlandse bodem eenvoudiger zijn? Vergeet het maar. Bij iemand van mijn leeftijd (een oudere man) komen natuurlijk direct de grensverleggende albums Song of the Marching Children (1971) van Earth & Fire en Focus II (1972) en Focus III (1973) van Focus bovendrijven, terwijl ook Ayreon’s weergaloze debuutalbum The Final Experiment (1995) en Orphanage’s By Time Alone (1996) in elke top tien van serieuze muziekliefhebbers thuishoren.
Toch ben ik er uit: in 1998 verscheen het vijfde album van de groep die behoort tot het beste wat de Nederlandse rockscene heeft opgeleverd, The Gathering. Het album, een dubbelaar, heeft als intrigerende titel How to Measure a Planet? Inderdaad bevat de elpee- en cd-hoes informatie over de juiste, indirecte methode to determine to size of Earth. The Gathering, in 1989 opgericht en in 1992-1997 in vier meer dan uitstekende albums de ontwikkeling doormakend van death metal tot progressive rock, trekt echt alle registers open op hun vijfde album. Founding members Hans en René Rutten, respectievelijk drums en gitaar (en theremin en didgeridoo), zijn geluidsbepalers, om het fluwelen toetsenwerk van Frank Boeijen (geen familie) en de zeer stevige bassen van Hugo Prinsen Geerligs niet te vergeten. En de vocalen (en teksten) zijn in handen van de beste en mooiste Nederlandse zangeres aller tijden, de onvolprezen Anneke van Giersbergen.
Het album kent vele klassiekers, o.a. Travel (let op magistrale toetsenwerk), Liberty Bell, Rescue Me (met theremin), Marooned, Red is a Slow Colour (interessante titel), My Electricity en The Big Sleep. Maar zonder meer superb – niet alle fans zijn het met me eens – is het fabelachtige instrumentale titelnummer van ruim 28 minuten. Muzikaal vakmanschap en weergaloze innovatieve ideeën maken de titelsong tot iets dat nooit eerder op een Nederlands rockalbum te horen was. Vele tracks van het album werden live gespeeld tijdens de tours van The Gathering in binnen- en buitenland. Zes van de tien nummers op de in 1999 verschenen live-album Superheat waren afkomstig van HTMAP.
De band is na 1998 gewoon doorgegaan met het produceren van geweldige albums, ook na het vertrek van Anneke van Giersbergen in 2007. De Noorse zangeres Silje Wergeland volgde haar op. En niet onverdienstelijk. In 2009 volgde het nieuwe album The West Pole. Zet daarvan de eerste track (When Trust Becomes Sound) maar eens op en laat je wegblazen. Wereldklasse wederom, net als HTMAP.
(Foto: Peter Blok)
