The summer of love. We hadden er een in 1967 en die van 2022 zou er ook een worden. Die eerste kende hier nogal matig weer, die van nu ook, als je van regen houdt. Toen dreigden de Sovjets en gingen de Amerikanen te keer in Vietnam. Je vult het verder zelf wel in wat er van de Summer of love versie 2022 terecht is gekomen.
In Groot-Brittannië verscheen Sgt. Pepper van de Beatles en de popmuziek zou voor altijd anders zijn. En in de VS? Daar zat gitarist Arthur Lee (1945-2006) in zijn ommuurde optrekje boven Los Angeles naar de stad te kijken en dacht dat zijn einde nabij was. Hij voorvoelde dat hij op zijn 26e zou sterven. Gek genoeg was hij nog maar 22, maar goed, je kunt maar een voorgevoel hebben. Hij had in 1966 met zijn groep Love twee albums gemaakt die goed hadden verkocht. Ze waren de jaren daarvoor de hipste band van de scene in Los Angeles en hadden een contract bij het folk-label Elektra gekregen. Dat label ging vervolgens door het succes van Love minder folk en meer rock uitbrengen, waaronder de door Arthur Lee bij de baas gepushte Doors .
Wat Lee zag inspireerde hem tot een handvol songs die in zijn hoofd vorm kregen en op een derde album moesten komen. Bryan MacLean, (1946-1998) de andere gitarist, woonde op loopafstand van Lee en kwam vrijwel dagelijks voorbij om samen hun songs op een gitaar door te nemen. Probleem was dat de bandleden sinds het financiële succes van hun lp’s (Love en Da Capo) niet meer samen gespeeld hadden, wat hun niet alleen populariteit in eigen land kostte, maar ook in Europa, waar ze buiten Engeland onbekend en onbemind bleven.
Bruce Botnick werd als producer aangetrokken en die schrok zich een hoedje toen hij de band hoorde: een ongeïnspireerde groep matige musici. Hij huurde studiomuzikanten die met Lee twee nummers opnamen. Dat bracht de bandleden bij zinnen en in totaal 64 uur waren de basistracks door de band in de zomer van ’67 vastgelegd. En toen moesten de songs nog klinken zoals Arthur Lee die in zijn hoofd had. Uiteindelijk produceerde hij het album en Botnick assisteerde. Een uitzinnige mix van psychedelische rock met uitbundige orkestratie was het resultaat. Er staat zelfs een stuk rap op.
Op 1 november 1967 verscheen Forever Changes en … deed weinig, ondanks overwegend positieve kritieken. Ook het singletje Alone again or, de openingstrack van de hand van MacLean en door hem gezongen, werd geen klapper. Sgt. Pepper had de wereld die zomer al veroverd en bleek zelf zonder singles een verkoopknaller. Alone again or werd in 1970 in Nederland alsnog op 45-toeren uitgebracht. De bandleden waren toen allang opgestapt of door Lee op straat gezet. Hoewel de door Lee opnieuw opgerichte band Love ook oud materiaal speelde en zo waar ook in 1970 Europa en Nederland aandeed voor optredens, sloeg het werk (en de single) niet aan.
Door de jaren is de waardering voor het werk van Love en dan vooral Forever changes enorm gestegen en wordt dat album gezien als een van de beste ooit gemaakt. Ik heb hem al ontdekt.
Arnold Wiggers
