Sterren komen sterren gaan, alleen Elvis blijft bestaan (uit Mia van Gorki). Het leven in de spotlights van de muziekbranche kan meedogenloos zijn, en is voor sommige sterren slechts van korte duur. Maar er zijn ook enkele zondagskinderen actief, muzikanten waar men niet meteen aan denkt, bijvoorbeeld bij het maken van lijstjes van ‘beste gitarist’ of ‘meeste weken op nummer 1’.
Somebody up there likes me
Gitarist Ron Wood is zo’n geluksvogel. Ten volle geniet hij van zijn rol: het laten shinen van de ‘glimmer-twins’. Onmisbaar is hij daarmee op het podium van de Rolling Stones. Met zijn zangerige spel in het hogere register vult hij de lage slagen van Keith Richards perfect aan. ‘Die nieuwe’ noemen de anderen hem, ondanks 46 jaar bandlidmaatschap. En wát een carrière had Woody al achter de rug, nog vóórdat hij een ‘stone’ werd, in 1976. Op de allerbeste platen van Rod Stewart speelde hij mee op geweldige nummers als ‘Maggie May’, en hoor je zijn befaamde slidegitaartechniek op ‘Amazing Grace’. Hoezo Keef Riffhard? Met het onsterfelijke en snoeiharde ‘Stay With Me’ van The Faces is Wood onsterfelijk geworden. Hij kan zich overigens ook prima uiten als fotograaf, filmer en schilder. Op persoonlijk vlak overwon hij twee keer kanker. Somebody up there likes me is zijn commentaar in de gelijknamige documentaire.
Till I Gain Control Again
Nóg zo’n zondagskind van de rock ’n roll (en country) is Albert Lee. Wie? Albert Lee is zo’n gitarist die, net als Ron Wood, op alle mogelijke festivals en unieke concerten met beroemdheden op het podium stond. Meestal net achter legendes als Eric Clapton of Paul McCartney. Hij speelde in de ‘Hot Band’ van Emmylou Harris in de jaren ’70 en bij The Everly Brothers. Op 14 oktober 2016 zag ik Albert Lee, in De Spot in Middelburg! Ik herinner mij elke seconde van dat perfecte concert. Albert Lee! In Middelburg! Met zijn knalrode gitaar stond hij daar, achteloos rifjes te spelen, virtuoos, maar vooral, dienstbaar aan de muziek. Dat is ook de reden dat hij zo vaak door vele grootheden gevraagd wordt: hij laat hun liedjes tot leven komen. Daarnaast zong hij met gevoel en speelde hij heel muzikaal piano: een hoogtepunt vond ik zijn interpretatie van ‘Till I Gain Control Again’. Dit lied is geschreven door Rodney Crowell die een tijdje met Albert samenspeelde in Emmylou’s ‘Hot Band’. Zij nam het lied als eerste op, in 1975. Het is één van die perfecte nummers, waarbij elke uitvoering de moeite waard is (Willy Nelson in duet met Emmylou Harris, Van Morrison en vele anderen). Het zinnetje ‘Out on the road that lies before me now’ moet wel van grote betekenis zijn voor muzikanten die constant onderweg zijn. Albert’s versie live….ik hoor het nog regelmatig in gedachten. Die avond in De Spot, speelde hij met zijn band Hogan’s Heroes. Albert Lee speelde piano en de toetsenist soleerde bij dit nummer op zijn accordeon. Uiteindelijk blijven de liedjes bestaan, tot leven gewekt en doorgegeven door de sterren. Via onderstaand You Tube linkje een impressie, van dezelfde tour, uit 2015.
Door Simon Blaas
