Als mensen mij vragen wat het beste concert is dat ik ooit bezocht twijfel ik nooit. Dat is een optreden van Dead Moon, in ‘t Beest in Goes, ergens midden jaren negentig. Ik bezocht dat concert zonder ooit een plaat van die band beluisterd te hebben. Een aankondiging in de provinciale krant lokte me erheen: volgens de journalist was de band rauw en energiek en had het echtpaar Fred en Toody samen met drummer Andrew een heuse cultstatus opgebouwd. Dat klonk veelbelovend!
Het kleine zaaltje was uitverkocht en daardoor lekker klam en rokerig. Zoals het wat mij betreft hoort in het kleinere clubcircuit. Ik was om vanaf het openingsnummer. Dit was geen punk, noch rock ‘n roll of metal. Dit was Dead Moon. Het trio had zich opgesteld op 2 vierkante meter en het enige rekwisiet bleek een lege fles Jack Daniels te zijn, met daarin een brandende kaars. De band beloofde te spelen zolang de kaars brandde en die belofte kwamen ze nog na ook.
Ze ragden en krauwden, ze jankten en smeekten. Ze speelden alsof hun leven ervan af hing. Zelfs de door hun gespeelde covers klonken in al hun kromheid briljant, ook de versie van the Stones’ Play with Fire.
Nog prettig onder de indruk besloot ik een paar weken later een cd van de band te kopen: Live Evil. Het ruige geluid ervan evenaart de sound in de zaal en slaagt er altijd in mij weer voor heel even terug te voeren naar die avond, toen in Goes.
Vanmiddag liet ik mezelf ook weer even terugvoeren en nam eens een kijkje op YouTube. Daar leerde ik dat er ook een documentaire over de band bestaat, die nog niet zo makkelijk van het web te plukken is (Dead Moon stond er nooit om bekend veel op te hebben met moderne media; aanvankelijk werd hun muziek alleen op vinyl uitgebracht en dan ook nog in Mono). Die DVD moest ik dus maar kopen, alhoewel, misschien ook wel niet.
En wat krijg je als je jezelf wentelt in nostalgie? Juist: zin om weer eens een concertje te bezoeken. Van de Dode Maan natuurlijk. Even Googlen. Is dat even schrikken. Dead Moon is wijlen, Dead Moon is dood. Leve Pierced Arrows!
Zelfs nostalgie is niet meer wat het geweest is.
When all the things worth dying for
Have crossed onto a different shore
When time has spent its last remains
Never to return again
When wired hard in thoughts so cold
We lose ourselves of long ago
When innocence is laid to rest
While desperation takes the best
Down narrow tracks we come of age
Should we forget from where we came
–Fred Cole–
Leden van ZB kunnen gratis cd’s van Dead Moon aanvragen bij Muziekweb: https://www.muziekweb.nl/Muziekweb/Cat/SingleSearch/Search?q=dead+moon&catalogue=
Door Edwin Mijnsbergen
