In maart 1953 opende W.M.J. Meeuse zijn dansschool op het adres Nieuwstraat 17 in Middelburg. De dansschool van Meeuse was multifunctioneel, men kon er niet alleen, onder het genot van een drankje, leren dansen; de ruimte was ook beschikbaar voor bruiloften en andere intieme feesten. Meeuse bleef, samen met zijn echtgenote, tot op hoge leeftijd actief als dansleraar. De school sloot zijn deuren vermoedelijk in 1976.
Wijlen Rob van Hese herinnert zich:
“In de eerste klas van de R.H.B.S. in Middelburg was het usance – we schrijven 1965 – om, vrijwel classicaal, danslessen te nemen, teneinde het sociale aanpassingsvermogen in bepaalde kringen te bevorderen – noblesse oblige, letterlijk, in de kinderschoenen. Voor de proefles bij Dansschool Meeuse was de dresscode voor jongeheren een pantalon, liefst grijs, een overhemd, liefst wit, en jasje-dasje . “Natuurlijk”, zei mijn moeder, “Bij Stiesel in m’n embde moet je er als door een ringetje te halen uit zien”.
Ze legde uit dat de heer Meeuse bij voorkeur gekleed ging in overhemden waarvan boord en manchetten met stijfsel gesteven waren – vandaar de vreemde bijnaam. Verder dan de proefles heb ik het overigens niet gebracht, aangezien enkelen van ons, dansende de dans, werden weggestuurd wegens ordeverstoring. We hadden wat H2S (geratst uit het scheikundepracticum) op de dansvloer gesprenkeld en de geur van rotte eieren was niet van de lucht. Begin jaren 70 zag ik Stiesel in m’n embde terug in het Middelburgse zwembad Poelendaele waar ik vakantiewerk als garderobier deed – veelal schoonmaakwerk en ordehandhaving in de kleedruimten.
De familie Heestermans baatte er, na hotel ’t Raedthuys te hebben verkocht, de kantine uit en het kon er, vooral op donderdagavond, erg gezellig zijn. Zo gezellig, dat ik mijn eerste weekloon bijna geheel kwijt was aan het gepofte gelag in de kantine – doch dit terzijde. Maar goed, de heer Meeuse trok vrijwel dagelijks zijn baantjes in het zwembad en hij had me wellicht mijn jeugdzonde vergeven of eenvoudigweg vergeten, want dat voorval is niet meer aan de orde geweest.
Voor hij zich naar de kleedruimten begaf, speelde zich altijd hetzelfde ritueel af aan de bar in de kantine. Hij had zijn kostbaarheden in een juten zakje gedaan, dat hij met de onsterfelijke woorden: “Zou u mijn zak met juwelen willen bewaren”., overdroeg aan degene die achter de bar stond. Iemand, ik weet helaas niet meer wie, heeft toen eens, met even onsterfelijke woorden, geantwoord: “Vanzelfsprekend meneer Meeuse, uw zak is bij ons in goede handen”.”
