Richard Henning komen we nog regelmatig tegen in de stad. In de jaren zestig was hij muzikant. Hij beloofde ooit zijn verhaal te doen en heeft die belofte nu ingelost, door het voor ons op papier te zetten. Aanleiding was het ongeveer 2 maanden geleden op YouTube gezette live-optreden van de Middelburgse band Johnny and the Blue Jeans op de Belgische TV in 1963. Deze opname was ruim 60 jaar ‘zoek’ en dook plotsklaps weer op.
De opnames zijn eigenlijk gemaakt in 1962. Richard was toen, net als de andere bandleden, 16 jaar oud. De beelden zijn vrij uniek want er is betrekkelijk weinig goed live materiaal van popgroepen van begin jaren zestig. Dat deden de Belgische vrienden in de TV studio toch best goed, compleet met een mooi decor, dat grafisch goed paste bij de outfits van de Middelburgse rockers. Hieronder het verhaal van Richard, over één van de eerste groepen die de ‘echte’ rock & roll in Zeeland bracht.
Het begin
Begin jaren zestig richtte ik mijn eerste bandje op Johnny and the Blue Jeans. Zelf was ik de leider en sologitarist, verder John Caljouw zang, Huib Pouwer drums ook nog 2 begeleidingsgitaristen en een pianist. Vanaf het begin waren we al behoorlijk succesvol, ik organiseerde zelf rock & roll avonden en huurde daar dan een zaal voor o.a. in de toenmalige Sociëteit De Vergenoeging op de Markt, een prachtig pand dat later helaas gesloopt werd om plaats te maken voor de foeilelijke nieuwbouw van de Algemene Bank Nederland en dat heden ten dage Grand Café Brooklyn huisvest.
Stunt
Die avonden waren een groot succes, wij versierden de zaal een beetje met visnetten aan het plafond, aangepaste verlichting etc., de rockende vetkuiven en swingende meisjes met petticoats en suikerspin kapsels deden de rest, een trouwe schare fans was het gevolg. Ook verzorgden we met dit ruige bandje een keer het grote ‘openluchtbal’ op de Markt tijdens Koninginnedag. Bizar genoeg speelden we toen over de geluidsinstallatie van de Gemeente, bestaande uit trechtervormige luidsprekers die aan de lantaarnpalen door de hele binnenstad hingen. Tamelijk uniek mag ik wel zeggen. Zo’n stunt zullen niet veel rockgroepen hebben uitgehaald. De Markt zag zwart van de mensen. Rock & roll dat wilde iedereen wel eens zien, daarvoor stond er op Koninginnedag meestal een jazzbandje te tetteren.
Rudy de Queljoe
Na enige tijd wilde ik toch wel een andere richting uit met de band en nam afscheid van de pianist en één van de begeleidingsgitaristen. Wat ik ook erg miste was een goeie bassist, bas en drums toch heel erg bepalend voor een stevig, stuwend geluid. Drummer Huib Pouwer had tijdens een vakantiebaantje een Molukse jongen Teren kennen, Rudy de Queljoe die ook gitaar scheen te spelen. Ik volgde destijds ook veel van die Indorock bandjes en dacht laat ik eens bij hem thuis gaan kijken. Rudy woonde destijds met zijn moeder in het Ambonezenkamp, zoals dat toen genoemd werd, in de Nadorst. Ik werd gastvrij ontvangen met heerlike rijstwafels en een kopje thee, het was er gezellig en ik voelde me daar meteen thuis. Rudy was een stille, rustige jongen maar hij had geen elektrische gitaar alleen een akoestische gitaar, een soort Spaanse. Ik vroeg hem mij maar eens wat te laten horen. Hij zette op een eenvoudige platenspeler een langspeelplaat van The Ventures op, toevallig ook één van mijn favoriete gitaargroepen, en speelde met de plaat mee.
Ik herkende onmiddellijk zijn talent en stelde voor dat hij bij Johnny and the Blue Jeans de de sologitarist zou worden. Dan zou ik de basgitaar gaan hanteren. Ik nam Rudy mee naar muziekhandel Van Damme en vroeg of wij voor hem een elektrische gitaar op afbetaling konden kopen, ik zou als leider van de band daarvoor garant staan. Gelukkig ging meneer Van Damme, een sympathieke figuur, daarmee akkoord. Geld was toen een behoorlijk probleem, we hadden nogal krakkemikkige, goedkope versterkers, een echte basgitaar kon ik niet betalen dus ik besloot er zelf een te maken. Een nogal tijdrovende klus, maar ik ben best wel een handige knutselaar en het resultaat mocht er toch wel zijn, tenminste als je ons TV live-optreden bekijkt ziet het er toch niet zo gek uit en het geluid was oké.
De opnames in België
Voor de Belgische televisie was destijds een talentscout op pad die naar allerlei optredens in Nederland en Belgie ging kijken en de meest veelbelovende werden uitgenodigd voor een auditie waar uiteindelijk ons live-optreden voor de BRT uit voortvloeide. Een ‘peu nerveux’ stonden wij dan op een gegeven moment in de enorme televisiestudio in Brussel met een aantal cameramensen om ons heen. Er was geen publiek bij aanwezig. Dat misten we wel want we waren eigenlijk een redelijk ruig stelletje rockers. Ik hield mijn hart vast. Zou onze envoudige apparatuur het niet begeven of pluggen van de snoeren van de gitaren niet kapot gaan?
Vlak voor de opnames zat ik nog twee van die snoeren met een soldeerbout te repareren. De versterkers werden achter een mooi decor gezet, de snoeren van de gitaren liepen daar onder door kon allemaal net maar ze stonden wel strak gespannen. Ik weet nog dat ik tegen de jongens zei: “laten we oppassen dat we geen te wilde bewegingen maken want we trekken of het hele decor om, of we mollen misschien nog wel een gitaarsnoer.” Zestien jaar was ik toen, haha, maar we deden het toch allemaal maar. Na de uitzending op de Belgische Televisie regende het uitnodigingen voor allerlei optredens op popfestivals, dancings etc. in Nederland en België. Soms wel twee of drie op een dag. We toerden vooral in België een mooie tijd, heerlijk tot diep in de nacht in het land van frites en stoverij en andere verlokkingen.
Group ’69
Na enige tijd vormden John, Huib, Rudy en ik een nieuwe band Group ’69. Ik zelf ging begeleidingsgitaar spelen, op zowel een 6-snarige als 12-snarige elektrische gitaar, als bassist kwam Carlos van den Berg erbij. Group ’69 was een erg goede band, we hadden eindelijk prima gitaren, goede versterkers en Huib een fantastisch drumstel, de band ging meer de richting van de blues uit. Helaas is er geen beeld- of geluidsmateriaal van. Erg jammer, maar zo ging dat soms, je was bezig met de muziek en dacht ‘dat komt later nog wel eens’. Zelf maakte ik de promotiefoto’s voor de affiches en ansichtkaarten. Die vielen wel op dus de zalen waren vol. Ondertussen werkte ik ook al een paar jaar als professioneel fotograaf en werd het steeds moeilijker om dat te combineren met het spelen en toeren met de band. Ik besloot uit de band te stappen en me volledig te wijden aan de fotografie. Tony de Queljoe, broer van Rudy, werd mijn vervanger.
Dragonfly
Kort daarna richtten John, Huib, Rudy en Tony de groep Dragonfly op, een psychedelische rockgroep die tot op de dag van vandaag door kenners wordt beschouwd als het beste wat Nederland op dat gebied ooit heeft voortgebracht. Dragonfly had zeker destijds een enorme status, vooral in toonaangevende kringen van de VPRO-televisie en was hot bij interessante figuren in de kunst-en muziekscene. De band speelde in Paradiso en in toonaangevende clubs in Londen. Het nummer Celestial Dreams werd geproduceerd door Hans Verhagen, dichter, journalist, kunstschilder, filmmaker, en later nog eens winnaar van de P.C. Hooftprijs. Het hoesje van de single werd ontworpen door Wim T. Schippers. De orkestrale arrangementen aan het eind van het nummer waren van de hand van componist Misha Mengelberg.Verhagen en Schippers destijds de grote mannen achter Hoepla, de Fred Haché show enz. Helaas heeft Dragonfly door allerlei omstandigheden niet zo lang bestaan, maar wat rest zijn een paar prachtige singles, zoals ’Celestial Dreams’ en ‘Prince of Amboyna’.
John Caljouw
Na het uiteenvallen van Dragonfly ging John Caljouw enige tijd later aan de slag als zanger/componist bij de rockgroep Machine uit Rotterdam en scoorde daarmee nog 2 toptien hits ‘Lonesome Tree’en ‘Rainmaker’. Ze waren behoorlik succesvol en toerden veel in Duitsland, later ook in Spanje. Na verloop van tijd viel ook Machine uit elkaar, John woonde inmiddels in Spanje en formeerde daar een Spaans band ‘Armada’ waarmee hij een aantal jaren met het nodige succes optrad in Spaanse discotheken. John woont al geruime tijd in Sevilla en is nog steeds muzikaal actief.
Dit alles overziende moge het wel duidelijk zin dat Johnny and the Blue Jeans niet zomaar een rockbandje was, maar een stel talentvolle muzikanten die hun sporen wel degelijk in de Nederlandse popmuziek hebben nagelaten. Wie had dat gedacht als je deze 16-jarige rockers op hun primitieve spulletjes zo te keer ziet gaan.
Foto’s
Eerste foto: Johnny and the Blue Jeans tijdens opname live-optreden voor de Belgische Televisie in de televisiestudio’s te Brussel en uitgezonden op 17-01-1963. Archief Richard Henning
Van links naar rechts:
– Huib Pouwer : drums
– Rudy de Queljoe : sologitaar
– John Caljouw: zang
– Richard Henning : leider, basgitaar
– Jan Koole : begeleidingsgitaar
Overige foto’s: optreden in Sociëteit De Vergenoeging, copyright Foto Henning
Meer lezen:
- Henk Feij: de wieg van de Zeeuwse Rock ’n Roll stond in Vlissingen
- Gerard van der Hoeven: Psychedelica in Vlissingen
