Noem me gerust een nostalgisch mens, maar deze oude beelden van platenwinkels in Zeeland roepen warme gevoelens bij me op. Ik word teruggeslingerd naar de vroege jaren ’80.
Van mijn favoriete neef kreeg ik op een schone dag mijn allereerste platenspeler. Zo eentje van de soort waarbij de enige speaker ook fungeerde als deksel. Fel rood, met een inferieure geluidskwaliteit. Mijn neef gaf me niet alleen een ‘pick-up’, hij schonk me ook nog een lp die hij zelf niet zo goed vond (hij was een groot fan van The Kinks): De Clown van Ben Cramer. Ik zie die hoes nog steeds voor me: enorm paars, met een foto van Ben C. zelf, met een rode clownsneus op.
Omdat het de enige lp was die ik had draaide ik ‘m wekenlang. Ik vond het namelijk reuzestoer dat ik opeens zélf muziek kon opzetten. Het titelnummer vond ik droevig en ontroerend. Na de jaren zeventig wilde ik van dat liedje echter niets meer weten; je kunt muziek ook te vaak horen immers.
Ik had dus een heel eenvoudige platenspeler en als een LP wilde kopen moest ik daar gewoon een hele dag voor werken. Dat maakte dat ik wel een paar keer nadacht, voordat ik mijn zuurverdiende guldentjes neerlegde voor een schijf van vinyl.Meestal hing je een paar uur rond in de platenwinkel. De medewerkers namen vaak alle tijd voor je en zetten de albums waar je belangstelling voor had met plezier voor je op. Tijdens het luisteren sprak je met de verkopers en soms ook met andere klanten, die ook alle tijd van de wereld leken te hebben. Dat je ook binnen mocht roken is van voor mijn tijd, maar dan nog: ik vind dit meesterlijk.
Misschien moest ik High Fidelity maar weer eens gaan kijken.
Welke Zeeuwse platenzaken herinner jij je nog, van vroeger? Wagenvoort in Middelburg, Leo in Goes? Meulmeester in Vlissingen?
Foto’s: ZB Beeldbank Zeeland
Door Edwin Mijnsbergen
