Muziekblog Zeeland

Muziekblog Zeeland
De liefde voor muziek
in de bibliotheek

Illustratie van een vliegende vogel.
  • Over
  • Albert Lee in Middelburg

    Albert Lee

    Sterren komen sterren gaan, alleen Elvis blijft bestaan (uit Mia van Gorki). Het leven in de spotlights van de muziekbranche kan meedogenloos zijn, en is voor sommige sterren slechts van korte duur. Maar er zijn ook enkele zondagskinderen actief, muzikanten waar men niet meteen aan denkt, bijvoorbeeld bij het maken van lijstjes van ‘beste gitarist’ of ‘meeste weken op nummer 1’.

    Somebody up there likes me
    Gitarist Ron Wood is zo’n geluksvogel. Ten volle geniet hij van zijn rol: het laten shinen van de ‘glimmer-twins’. Onmisbaar is hij daarmee op het podium van de Rolling Stones. Met zijn zangerige spel in het hogere register vult hij de lage slagen van Keith Richards perfect aan. ‘Die nieuwe’ noemen de anderen hem, ondanks 46 jaar bandlidmaatschap. En wát een carrière had Woody al achter de rug, nog vóórdat hij een ‘stone’ werd, in 1976. Op de allerbeste platen van Rod Stewart speelde hij mee op geweldige nummers als ‘Maggie May’, en hoor je zijn befaamde slidegitaartechniek op ‘Amazing Grace’. Hoezo Keef Riffhard? Met het onsterfelijke en snoeiharde ‘Stay With Me’ van The Faces is Wood onsterfelijk geworden. Hij kan zich overigens ook prima uiten als fotograaf, filmer en schilder. Op persoonlijk vlak overwon hij twee keer kanker. Somebody up there likes me is zijn commentaar in de gelijknamige documentaire.

    Till I Gain Control Again
    Nóg zo’n zondagskind van de rock ’n roll (en country) is Albert Lee. Wie? Albert Lee is zo’n gitarist die, net als Ron Wood, op alle mogelijke festivals en unieke concerten met beroemdheden op het podium stond. Meestal net achter legendes als Eric Clapton of Paul McCartney. Hij speelde in de ‘Hot Band’ van Emmylou Harris in de jaren ’70 en bij The Everly Brothers. Op 14 oktober 2016 zag ik Albert Lee, in De Spot in Middelburg! Ik herinner mij elke seconde van dat perfecte concert. Albert Lee! In Middelburg! Met zijn knalrode gitaar stond hij daar, achteloos rifjes te spelen, virtuoos, maar vooral, dienstbaar aan de muziek. Dat is ook de reden dat hij zo vaak door vele grootheden gevraagd wordt: hij laat hun liedjes tot leven komen. Daarnaast zong hij met gevoel en speelde hij heel muzikaal piano: een hoogtepunt vond ik zijn interpretatie van ‘Till I Gain Control Again’. Dit lied is geschreven door Rodney Crowell die een tijdje met Albert samenspeelde in Emmylou’s ‘Hot Band’. Zij nam het lied als eerste op, in 1975. Het is één van die perfecte nummers, waarbij elke uitvoering de moeite waard is (Willy Nelson in duet met Emmylou Harris, Van Morrison en vele anderen). Het zinnetje ‘Out on the road that lies before me now’ moet wel van grote betekenis zijn voor muzikanten die constant onderweg zijn. Albert’s versie live….ik hoor het nog regelmatig in gedachten. Die avond in De Spot, speelde hij met zijn band Hogan’s Heroes. Albert Lee speelde piano en de toetsenist soleerde bij dit nummer op zijn accordeon. Uiteindelijk blijven de liedjes bestaan, tot leven gewekt en doorgegeven door de sterren. Via onderstaand You Tube linkje een impressie, van dezelfde tour, uit 2015.

     

    Door Simon Blaas

    november 12, 2022
  • Een warm welkom voor Biohazard in Middelburg

     

    Biohazard in Middelburg, door Marcel Klootwijk

    Het zal de mensen die niet van heftige gitaarmuziek houden niet veel zeggen, maar in augustus 2014 speelde Biohazard in Bar American in Middelburg. Dat was bijzonder. Zo werd het in ieder geval wel ervaren door de honderd gelukkigen die er in geslaagd waren een toegangskaartje te bemachtigen voor het optreden. De hoogtijdagen van de band lagen weliswaar in de jaren 90 maar de band speelt nog altijd regelmatig op grote rockfestivals, voor duizenden mensen. Voor de liefhebbers van het genre is het een klinkende naam, die je niet verwacht in een café in een kleine provinciestad.

    Omdat ik nieuwsgierig was hoe organisator Edmond Spelier de band naar Middelburg had weten te lokken vroeg ik hem ernaar. Hij had een mooi verhaal. Eigenlijk was hij bezig geweest met het boeken van een andere band, maar dat verliep nogal moeizaam. Het boekingskantoor had echter nog wel Biohazard in de aanbieding. De band zou die dag op doorreis zijn van Duitsland naar Engeland, in het kader van een Europese tournee. Daar had Spelier, ook als liefhebber, uiteraard wel oren naar, maar er was een klein probleem: er diende wel eerst even 3000 euro afgerekend te worden met het management. Spelier zag er een mooie uitdaging in. Na een gesprek met de eigenaars van American wist hij zich verzekerd van een locatie. Vervolgens bedong hij een korting van 500 euro op de prijs van de band. Omdat hij niet meer dan 15 euro voor een kaartje wilde vragen kwam hij nog 1000 euro tekort. Op Facebook riep hij vrienden en kennissen daarom op een bijdrage te storten, zonder de naam van de band te noemen. Binnen een dag had hij het benodigde bedrag bij elkaar. De contracten konden worden getekend.

    Ook de verkoop van de kaartjes verliep via Facebook. Er kwam geen poster of flyer aan te pas. Je kocht je kaartjes door Edmond daar een berichtje te sturen en het geld meteen over te maken. Binnen een paar uur was het concert uitverkocht, wat natuurlijk ook tot teleurstelling en flauwe grappen leidde: of de mensen van American wel wisten dat Biohazard altijd dranghekken voor het podium eist, en een kleedkamer vol lekkernijen? Het bleek uiteindelijk allemaal onzin. De bandleden waren flexibel en hadden het reuze naar hun zin. Ze gingen ’s middags met een stamgast mee naar een Middelburgse sportschool, en sprongen na afloop van het concert ook net zo makkelijk onder de douche bij een andere vaste klant. Gezellig, geen enkel probleem. Het is fijn als je met open armen wordt ontvangen. Over die open Middelburgse armen voor artiesten hoor je steeds vaker. Of het nu gaat om intieme huiskamerconcerten in de Korte Delft of om grotere en kleinere bands in De Spot, Ut Babbelaèrtje en Kaffee ’t Hof: de bands schuiven aan bij het diner of blijven pitten op de bank. Uit dankbaarheid geven ze vaak iets terug, zoals een supershow of een extreem laag tarief.

    Het uitgaansleven wordt daar warmer van. En menselijker.

    Door Edwin Mijnsbergen

    oktober 30, 2022
←Vorige pagina
1 2 3 4 5 6 … 12
Volgende pagina→
  • Van zeer groot lawijt, oftewel progrock uit Kymrië27 januari 2023
  • Stiesel in m’n embde12 januari 2023
  • Dead Moon in ’t Beest in Goes: een lievelingsconcert28 december 2022